امام رضا (علیه السلام) بقای حاکمیت اخیار را وابسته به حضور

دو فریضه در جامعه برمی شمارند و می فرمایند:

« لَتَأمُرَنّ بِالمَعروفِ و لَتَنهَونّ عَنِ المُنکَرِ اَو لَیُستَعمَلَنّ عَلَیکُم

شِرارُکُم فَیَدعُو خِیارُکُم فلا یُستَجَابُ لَهُم.»

وسایل الشیعه، ج11، ص394

 

حتما امربه معروف می کنید و حتما نهی از منکر می کنید،

یا اینکه اشرارتان برشما مسلّط و حاکم می شوند؛

آنگاه خوبانتان دعا می کنند امّا دعایشان مستجاب نمی شود.

 

 

امر به معروف یعنی همان کاری که در خانه نسبت به اعضای خانواده و

عزیزترین افراد در نزد خودمان انجام می دهیم؛

اگر خطری نسبت به فرزندانمان احساس کنیم تذکّر می دهیم،

نصیحت می کنیم، پیگیری می نماییم تا آن خطر برطرف شود و

اگر ببینیم کارهایی را که می تواند باعث پیشرفت او شود، انجام نمی دهد،

دلسوزانه و خالصانه از او می خواهیم که آن کار مفید و پرفایده را انجام دهد

تا از منافعش بهرمند شود و محروم نگردد؛

حتی اگر ببینیم گوش به حرف ما نمی دهد، دست از او برنمی داریم

بلکه شیوه و روشمان را عوض می کنیم تا او را

از شرّی محفوظ بداریم یا از خیری بهرمند نماییم؛

در امرو نهی، خداوند از ما خواسته است که کل جامعه را از خانواده و

عزیزان خود بدانیم و آنچه برای خویش می خواهیم برای آنها نیز طلب کنیم !

که چنین رفتاری مقتضای انسانیت است.

پروردگار متعال امرونهی را واجب کرد

چون خصوصیات  بشر را می شناخت و می دانست علم و آگاهی به تنهایی

او را به حرکت وادار نمی کند

بلکه همت و انگیزه او نیز باید به حرکت درآید و

امر و نهی، تحریک و تقویت این بخش را بر عهده دارد.