چهره معصومانه همرزم نوجوانم که خون بیش از نیمی از صورتش را پوشانده بود

در میان انفجار خمپاره و روشنایی کمرنگ صبحگاه زیباتر از همیشه جلوه کرده بود

همیشه می گفت: «اگر یک روز شهید بشوم، همه بسیجی ها را شفاعت می کنم.»

و در حالی که لبخند به لب داشت به لقای حق شتافت

بغض گلویم را می فشرد

اشک در چشمانم حلقه زده بود

و دیگر هیچ صدایی نمی شنیدم.

در این میان نگاهم به تابلو کنار جاده افتاد؟

نوشته بود :

                                 “لبخند بزن دلاور”

                                                                   خاطره از بسیجی گمنام دو رکعت عشق